دل قیامت می کند از طبع ناشادم مپرس

بیستون یک ناله می گردد ز فرهادم مپرس

نام هم مفت است ، عنقا بشنو و خاموش باش

صد عدم از هستی آن سویم ز ایجادم مپرس

محفل آرای حضورم خلوت نسیان اوست

گو فراموشم نخواهی هیچش از یادم مپرس

پهلوی خودمی خورم چون شمع و ازخود می روم

رهنورد وادی تسلیمم از زادم مپرس

تهمت تشویش نتوان بر مزاج سایه بست

خواب امنی دارم از عجز خدادادم مپرس

تا مژه در جنبش آید عافیت خاکستر است

شمع بزم یأسم از اشک شررزادم مپرس

همچو طاووسم به چندین رنگ محو جلوه ای

نقش دامم دیدی از نیرنگ صیادم مپرس

کس در این محفل زبان دان چراغ کشته نیست

از خموشی سرمه گردیدم ز فریادم مپرس

آب در آیینه بیدل حرف زنگار است و بس

سیل اگر گردی سراغ کلفت آبادم مپرس